بنا بر آنچه از شواهد و خاطرات نزدیکان و دوستان اردشیر محصص و پرویز شاپور، برجای مانده است، هر دو هنرمندانی محجوب، پرکار اما خلوت‌گزیده و کم‌حرف بودند و طبعاً تا حد ممکن از ورود رسانه به حریم خصوصی خود ـ در عین محبوبیت ـ اجتناب می‌کردند. طی چند دههٔ اخیر، جز به بهانه سال‌شمار تولد ـ مرگ یا مرور ادواری آثار، کمتر نقد، یادداشت و کتابی که به وجه آرتیستیک زندگی ایشان بپردازد، منتشر شده و این مسئله در کنار محدودیت منابع کتابخانه‌ای موجود، مرگ بسیاری از نزدیکان ایشان و آغاز تحریف و جعل خاطرات منسوب به آن‌ها و ... تشدید شده است. به‌واقع، اردشیر محصص از شناخته‌شده‌ترین هنرمندان تجسمی ایرانی در فضای خارج از ایران و آغازکنندهٔ موج نوی کاریکاتور ایرانی است و پرویز شاپور نیز از دوستان نزدیک به محصص و خود از هنرمندان پرآوازه و مبدع به شمار می‌رود. به بهانه انتشار دو کتاب (مستقل) سید امیر سقراطی از طرح‌ها و کاریکاتورهای پرویز شاپور و اردشیر محصص در مجموعه «گلستان هنر» نشر پیکره، ضمن مرور اجمالی این دو کتاب، به نقاط قوت و ضعف آن‌ها می‌پردازیم. مؤلف در این کتاب‌ها، بر اساس تحقیق و بررسی میان مدارک، مستندات، منابع تصویری و مکتوب موجود و گفتگو با دوستان و نزدیکان ایشان در قالب رویکرد تکوینی، روایت مختصر، ملموس و بی‌حاشیه‌ای را برای کشف رازهای مستتر زندگی هنری محصص و شاپور ارائه می‌دهد تا پاسخی برای پرسش‌های مخاطبان (نسل جوان) در این خصوص بیابد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |