امروز سخن گفتن از شکوفایی هنر معاصر ایران در زمرۀ بدیهیات است. صحنۀ این هنر،
دست کم به لحاظ کمّی، چنان گسترده شده که دیگر نمی توان اهمیت آن را نادیده انگاشت.
تعدد نمایشگاه های هفتگی، نه تنها در پایتخت بلکه در شهرستان ها، روزافزونیِ شمار گالری های
تازه تاسیس خصوصی و ارتقای کیفی و کمّی فضاهای نمایش گذاری، اقبال نمایشگاه گردانان و
مجموع هداران خارجی و موفقیت تجاری این هنر، از آن عرص های پرهیاهو ساخته است. با این
همه، پژوهشهای جدی و فرا گیر در این زمینه محدود است و در مجموع آنچه در عمل رخ
می دهد در عالم نقد و نظر بازتاب چشم گیری ندارد. هنر معاصر ایران در غیاب توجه و مراقبت
نهادی، از دریافت بازخورد، نقد، تحلیل و درمجموع نوشتار بی نصیب مانده است. تدوین
منابع جامع نیز ماهیتا نیازمند عزم نهادهایی چون مرا کز دولتی متولی هنر، فرهنگستان ها و
دانشگاه هاست که متأسفانه توجه به هنر معاصر را در دستور کار خود ندارند.