رضا سیدحسینی در جلد اول کتاب مکتب‌های ادبی در مورد دوره باروک Baroque این‌گونه می‌نویسد: «باروک نه یک مکتب یا نهضت ادبی مشخص و معین است و نه از نظر تاریخی و جغرافیایی به زمان و مکان معینی محدود است. بلکه عنوانی است که از اواخر قرن نوزدهم، نوگرایان به یک‌رشته قالب‌های جمال‌شناختی در قرون گذشته که حالاتی خاص و غیر عادی داشته‌اند، اطلاق کردند. این کلمه در رشته‌های مختلف هنری از معماری و مجسمه‌سازی گرفته تا نقاشی و ادبیات و موسیقی و سینما بکار می‌رود. کلمه در اصل از جواهرساز به مروارید نامنظم و یا به سنگی که تراش نامنظم خورده باشد اطلاق می‌شد». در همین کتاب و در ادامه به ویژگی‌های دوره باروک، این‌گونه اشاره می‌شود: «حرکت دسته‌هایی از فرشتگان، قدیسینی که لباسهایشان مانند بادبان متموج است، انواع شخصیت‌ها در حال پرواز یا سقوط و در حال از دست دادن تعادلشان بر روی شیروانی‌ها یا طارمی‌های خمیده؛ و همه اینها نمادهای حرکت و عدم توقف است» (سیدحسینی، 1391: 37).