مقاله حاضر به بررسی اندیشه‌های بودریار Baudrillard به‌طور کل و نظریات متأخر او در کتاب چرا همه‌چیز تاکنون ناپدید نشده؟، به شکل ویژه می‌پردازد. این‌که چگونه اعتقاد بودریار به گسست مابین مدرنیته و جهان پسامدرن، به بسط ایده‌هایی درباره سوبژکتیویته و به بیان بهتر، نظریه‌ای ابژه‌محور، می‌انجامد؛ و این‌که چگونه بودریار، تلاش می‌کند سازوکارهای وضعیت موجود را از خلال این ناپدید شدن انسان به‌مثابه سوژه مدرنیته و چگونگی استیلای ابژه‌ها بر جهان پسامدرن، توضیح بدهد. مورد خاصی که برای شرح دیدگاه‌های بودریار درباره این گسست مدرنیته و پسامدرنیته، مورد توجه او قرار می‌گیرد، تباین عکاسی آنالوگ و دیجیتال است. او با برشمردن چگونگی از بین‌رفت ارتباط عکاسی با امر واقعی و به تعبیر خود او غیاب امر واقعی، عکاسی دیجیتال را به‌مثابه نمونه‌ای موردی از کل فرایندی در نظر می‌آورد که در خلال آن، تکنولوژی و به‌طور کل، تمام ایده‌های مدرنیته، امر واقع را می‌بلعد و باعث ناپدید شدن آن و در ادامه، ناپدید شدن انسان می‌شود.