توسعۀ منابع مکتوب برای گسترش دانش نظری مرتبط با رشته های دانشگاهی هنر،
محتاج پژوهش و ترویج تفکر انتقادی در این رشته ها است. دست اندرکاران رشته های
دانشگاهی هنر، اعم از اساتید و دانشجویان، به طور منظم از طریق تصاویر و رسانه های
بصری، با دانش و معناهایی مواجه شده و یا به طریقی این رسانه های بصری را خلق
می کنند. اما مشارکت آنان در فرهنگ دیداری معاصر، به طور خود به خودی آنها را
آمادۀ درگیری انتقادی و موثر با این تصاویر و رسانه ها در محیط دانشگاهی نمی کند.
آنان نیاز دارند تا مهارت هایی را توسعه دهند که برای تجزیه، تحلیل و ارزیابی فرایند
استفاده و تولید مواد دیداری در زمینه ای علمی لازم است. در واقع، آنان می بایست
به روش ها ی تفکر و تحقیقی مجهز شوند که مختص مطالعات بصری باشند.
نوشتار حاضر در پاسخ به این نیاز و به عنوان مقدمه، به تعاریف و رویکردهای
موجود در تحقیقات بصری می پردازد. هم چنین بحث می کند که در سنت
پژوهش های هنری، تحقیقات دیداری چگونه خود را بازنمایانده اند و اکنون می توانند
به چه شکلی مطرح باشند. با توجه به این که هیچ روش مطلق و قابل تعمیم تحلیل
تصویر وجود ندارد و تحلیل بصری در واقع، روش شناسی هایی است که به وسیلۀ آن ها
تصاویر خوانده می شوند، در این نوشتار تلاش خواهد شد تا طریقۀ توصیف تصاویر
و چالش ها ی تجربه شده در این زمینه برای توسعۀ روشی کاربردی در پژوهش های
هنری مورد بحث قرار گیرد.