در این نوشتار جلد هفت کتاب «نمای شهای ایرانی » با عنوان نمای شهای عامیانه اثر
صادق عاشورپور را بررسی م یکنیم. وی نمای شوار ههای گردآور یشده در این جلد را از
روستاییان همدان، زنجان و استان کردستان شنیده، فراهم آورده و تنظیم کرده است.
به اعتقاد عاشورپور از آنجا که پیشگامان در امر شناخت نمایش ایرانی و متقدمان به این
گون هها نپرداخت هاند و افرادی هم که پرداخت هاند، به نقل نمون هها ا کتفا کرد هاند، ایشان
درمورد ساختمان این گون هها توضیحات کافی داده است.
مطالعۀ کتاب حاضر نشان م یدهد که گردآورنده خود در چنبر همان مسائلی گرفتار
آمده که محققان و پژوهشگران نمایش ایرانی را به آنها متهم م یسازد و آن یکسونگری،
جز ماندیشی، خود را عقل کل انگاشتن و دیگران را مشغول رونویسی کردن از دست
یکدیگر دانستن است. دیگر آنکه بسیاری از باز یهایی که ایشان آنها را «نمایش عامیانه »
برم یشناسد، از ساختمان و ساختار نمایشی ب یبهر هاند و تنها تفکر و درس تتر اینکه
بگوییم تخیل گردآورنده، آنها را نمایش وانموده است.