بخش عمده‌ای از تاریخ چاپ در ایران به تکنیک چاپ سنگی و فراز و نشیب‌های آن اختصاص دارد. این تکنیک چاپ در طول بیش از یک قرن، تکنیک اصلی چاپ در ایران به شمار می‌رفت و با آنکه پیدایش و توسعه آن به اروپای قرن هجدهم باز می‌گردد، اما با ورود به فرهنگ ایرانی در نیمه اول سده 13 ق. با شتاب قابل توجهی به نسبت سایر انواع چاپ، به نوعی تناسب و هماهنگی با سایر عناصر فرهنگ کتاب و کتاب‌آرایی ایرانی رسید. به‌طوری که می‌توان گفت ایرانیان به سرعت توانستند عناصر کتاب‌آرایی خود را در این نوع از چاپ معادل‌سازی کنند و سبک ویژه‌ای از صفحه‌آرایی و تصویرگری چاپی را به وجود آورند که در طول سال‌های اخیر پژوهشگران ایرانی و غیرایرانی بسیاری را به خود جلب کرده است.

یادداشت حاضر نقدی است بر یکی از پژوهش‌های انجام‌شده در زمینه صفحه‌آرایی کتب چاپ سنگی دوره قاجار که در سال‌های اخیر در قالب پایان‌نامه دانشگاهی اجرا شده و در سال 1392 از سوی فرهنگستان هنر جمهوری اسلامی ایران منتشر شده است.